22 ene 2014

UN POEMA D´ALBERTO CAEIRO

Va agora 100 años esactamente (1914) que Fernando Pessoa creó al poeta Alberto Caeiro, home d´estatura mediana, amante de la naturaleza y escépticu, mal escritor en portugués (poco avezáu a les regles de la métrica y d´escasos estudios) y poco dau al viciu de pensar. Con too y con eso, Caeiro fue´l so maestru, de los sos otros heterónimos Alvaro de Campos y Ricardo Reis. Nuna carta de Pessoa a Armando Côrte-Rodrigues diz: "... si hai una parte de la mio obra que tenga un sellu de sinceridá, esa parte ye...  la obra de Caeiro".
El poema que pongo aquí forma parte del poemariu O guardador de rebaños. De sí mesmu dicía Alberto Caeiro: "Yo nunca curié rebaños/ pero como si los curiare/ la mio alma ye como un pastor..." Esti poema préstame especialmente y depués de la versión asturiana va la orixinal portuguesa por si a dalguién se-y ocurre una meyor traducción:


Dende la mio aldea veo tolo que dende la tierra se pue ver del Universu...
Por eso la mio aldea ye tan grande como otra tierra cualquiera,
porque yo soi del tamañu de lo que veo
y non del tamañu de la mio altura...

Nes ciudaes la vida ye más pequeña
qu´aquí na mio casa, no cimero d´esti cuetu.
Na ciudá les cases grandes piesllen la vista con llave,
escuenden l´horizonte, emburrien el nuestru mirar acullá de tou´l cielu,
vuélvennos pequeños porque nos quiten lo que los nuestros güeyos nos puen dar,
y vuélvennos probes porque ver ye la única riqueza.

.........................................................
El cuetu de Canzana (Foto de Ladio´l del Condáu).

Da minha aldeia vejo quando da terra se pode ver do Universo....
Por isso a minha aldeia é  tão grande como outra terra qualquer
Porque eu sou do tamanho do que vejo
E não do tamanho da minha altura...

Nas cidades a vida é mais pequena
Que aqui na minha casa no cimo deste outeiro.
Na cidade as grandes casas fecham a vista a chave,
Escondem o horizonte, empurram nosso olhar para longe de todo o céu,
Tornam-nos pequenos porque nos tiram o que os nossos olhos nos podem dar,
E tornam-nos pobres porque a única riqueza é ver.

Alberto Caeiro - O Guardador de rebanhos